1930’s
ชุดแต่งงานที่เคยสั้นกลับมายาวอีกครั้ง และเปลี่ยนจากทรงตรงเป็นเข้ารูปช่วงเอว แล้วก็ปล่อยยาว การประดับเลื่อมวิบวับหายไปจากชุดแต่งงาน แต่มีความมันวาวในเนื้อผ้า และเพิ่มลูกเล่นให้กับชุดด้วยกระดุมปั๊มเม็ดเล็กๆ เรียงแถวยาว ดูผู้ดีสุดๆ ส่วนเครื่องหัวก็มีการเปลี่ยนแปลงจากเวลเป็นหมวกและที่คาดผม ในขณะที่หน้าผมก็อลังการมากขึ้น เพราะเป็นยุคที่ขนตาปลอมได้รับความนิยม คิ้วก็ยังบาง แต่ที่เพิ่มเติมคือความหน้าขาว และปากแดงกล่ำ
1940’s
เป็นช่วงยุคสงครามโลก หลายอย่างเลยลดความอลังการลง มีความจำกัดจำเขี่ยมากขึ้น การประดับชุดด้วยเลื่อม และลูกไม้หายไปจากชุดแต่งงานในยุคนี้ แต่จะหันไปใช้ผ้าลายในตัวแทน จึงทำให้ชุดแต่งงานมีลวดลายแปลกตา ทรงของชุดก็เข้ารูปช่วงเอวหนักมาก เพื่อให้เห็นทรวดทรงของเจ้าสาว ถ้าเป็นทรงนาฬิกาทรายได้ยิ่งดี ในขณะที่เวลก็เรียบง่ายมากขึ้นเช่นเดียวกัน การแต่งหน้าของผู้หญิงในยุคนี้เน้นความเป็นธรรมชาติ ถ้านึกไม่ออกก็ หน้าสโนวไวท์ใสๆ นั่นแหละ ในขณะที่ทรงผมก็จะเป็นผมสั้น ดัดลอนคลื่นรอบๆ กรอบหน้า
1950’s
ไอคอนแห่งยุคนี้คือ มาริลีน มอนโร และ อลิซาเบธ เทย์เลอร์ เพราะฉะนั้นถ้านึกอะไรไม่ออกให้นึกหน้าของทั้ง 2 คนนี้เข้าไว้ ชุดแต่งงานในช่วงนี้มีความน่ารักคิกขุอยู่เบาๆ ตรงอกเสื้อรูปหัวใจ ที่ชายกระโปรงมีความสุ่มน้อยๆ ฟูหน่อยๆ กับความยาวประมาณหน้าแข้ง พร้อมๆ กับที่เข้ารูปช่วงเอว ชนิดที่ว่าถึงไม่มีเอว ก็เอวคอดขึ้นมาได้ ผ้าลูกไม้กลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง ถุงมือกลายเป็นไอเท็มที่ขาดไม่ได้ ในขณะที่การแต่งงานก็เน้นความสดใสของวัยสาว แก้มปลั่งๆ กับปากแดงๆ คิ้วเข้มๆ อย่างที่บอกว่ามอริลีน มอนโรไง
